Over de Levensleraar
Gooi een hoop enthousiaste, leergierige, doelgerichte en intuïtieve energie bij elkaar – en je krijgt mij. Sinds ik me kan herinneren ben ik bezig met leren, ontdekken en verdiepen. Altijd met één rode draad: anderen willen helpen. Kinderen, volwassenen, dieren of mezelf, voor mij is er geen verschil. Ik geloof dat we naast elkaar horen te staan, niet tegenover elkaar. Help je jezelf, dan help je de ander. Help je de ander, dan help je jezelf.
Vanuit die overtuiging koos ik voor verschillende sociale opleidingen en ging ik werken in het sociaal werk en de zorg. Maar zoals dat gaat in het leven: ook ik kwam mijn eigen obstakels tegen. En precies dáár begon iets te wringen. Want de vragen en worstelingen waar ik mee zat – angst, identiteit, relaties, somberheid, zingeving – waren herkenbaar voor zóveel mensen, en toch kon ik nergens terecht voor hulp die echt bij mij paste. Laat staan op één plek.
Er is hulp, natuurlijk. Maar vaak pas als het te laat is. Als het ‘mis’ is gegaan, als de problemen al torenhoog zijn opgelopen. Preventieve hulp (gewoon ergens kunnen aankloppen voor je vastloopt) is nog steeds schaars. En als het er wél is, hangt er vaak een prijskaartje aan dat veel mensen niet kunnen of willen betalen. Of de drempel is te hoog: fysiek, sociaal, of mentaal.
Dat moest anders, vond ik. Toegankelijker. Menselijker. Maar vooral eerder.
- Soms moet je loslaten wie je denkt te zijn, om te worden wie je werkelijk bent. -
Eerst richtte ik me op jongeren. Ik wilde persoonlijke ontwikkeling een standaard maken op middelbare scholen. Maar al snel liep ik tegen de realiteit aan: weinig budget, veel weerstand, en – laten we eerlijk zijn – jongeren zitten op school vaak al zo vol dat er weinig ruimte is voor persoonlijke ontwikkeling, hoe hard die ook nodig is.
Daarna probeerde ik het via een stichting. Anderhalf jaar werkte ik eraan, totdat een andere grote stichting met veel overheidsgeld vergelijkbare dingen ging doen. De subsidiepot verdween, het plan daarmee ook.
Ondertussen werkte ik gewoon door als ambulant begeleider. En hoewel ik van dat werk houd, zag ik ook daar telkens hetzelfde patroon: mensen krijgen pas hulp als het misgaat. En zelfs dan is die hulp niet altijd passend of helpend. Zeker niet als iemand zelf (nog) niet gemotiveerd is om te veranderen. Maar ik zag óók de andere groep: mensen die wél willen leren, die bewust willen leven, die zoeken naar inzichten en handvatten, maar nergens echt terechtkunnen.
En toen dacht ik: genoeg gewacht. Geen lange wachttijden. Geen onpersoonlijke en klinische benadering. Geen keuringseisen of ingewikkelde aanmeldingen. Gewoon beginnen. Voor echte mensen met echte vragen.
Een plek waar je kunt leren over jezelf en over het leven. Over angst, relaties, depressie, zingeving, geloof, schermgebruik, kortom: over alles wat je onderweg tegenkomt. Geen loze beloftes of kant-en-klare oplossingen, maar eerlijke, praktische inzichten. Geschreven in samenwerking met therapeuten, gedragswetenschappers, leraren en vooral: met echte mensen. Mensen zoals jij en ik.
Echte mensen die zich afvragen waarom ze zich zo voelen
- Die het allemaal wel prima lijken te doen, maar zich vanbinnen onrustig, gespannen of uitgeput voelen.
Echte mensen die proberen sterk te zijn voor iedereen om hen heen
- Maar zichzelf onderweg ergens zijn kwijtgeraakt.
Ouders die hun kind zien worstelen
- Maar niet goed weten hoe ze kunnen helpen. Die het gedrag niet snappen en zich machteloos voelen omdat ze voelen dat er iets onder zit, maar er met geen woord bij kunnen komen.
Mensen die zoeken naar rust, richting of verbinding
- Die het anders willen doen, met meer bewustzijn en ruimte voor wie ze echt zijn.
Voor die mensen, voor jou, is De Levensleraar er.